Brook Preloader

Uw winkelwagen is leeg

Perfectionisme

Bevrijding van Ideale Zelfbeeld

perfectionisme

Foto: Frank Gehry’s vissen in het door hem ontworpen gebouw Fondation Luis Vuitton in Parijs

Perfectionisme als intentie
Perfectionisme, of ‘het heel goed willen doen’ brengt de schitterendste dingen voort. Het is een drijvende kracht om niet tevreden te zijn met best wel goed. Te streven om van een 8 een 10 te maken. En dat laatste stukje, van best wel goed naar heel goed, dat is een stuk van bloed zweet en tranen. Het maakt niet uit op welk gebied dit speelt en op welk niveau. Het helpt bij het streven naar steeds beter te worden en om je ten volle in te zetten. Dit is perfectionisme als intentie.

Perfectionisme als eis
Maar perfectionisme als eis wordt tot een gevangenis. Een keurslijf van hard werken waarin geen ruimte is voor genieten van wat je gemaakt hebt of gedaan hebt. Waarin de creativiteit verpietert en de innerlijke dialoog verwordt tot een grammofoonplaat die altijd dezelfde kritiek afdraait. Dan wordt het van drijvende kracht tot de kramp, dat er niets mis mag gaan. Dat wat jij doet boven alle kritiek verheven is.

Het kan lijken dat je helemaal geen perfectionist bent. Maar kijk eens naar daar, waar je uiterlijk gezien misschien helemaal je best niet doet, maar waar je op de achtergrond een contante kritiek op jezelf hebt. Op hoe je er uit ziet. Of hoe je doet. Op wat anderen wel van je zullen vinden.

De gevangenis van het ideale zelfbeeld
Je raakt niet gevangen door de kritische blik van anderen of die van jezelf maar door jouw ideale zelfbeeld. Het lijkt alsof je dat niet hebt, want je bent immers heel kritisch de hele tijd of je het wel goed doet. Maar ondertussen kan je het gewoon niet hebben dat je fouten maakt. Iets minder goeds oplevert. Of ben je daar echt bang voor. Een soort afgrond die in je achterhoofd de hele tijd opdoemt en waar jij in valt op het moment dat jij tekort schiet. Deze afgrond is vaak op de achtergrond aanwezig. Het heeft veel invloed op wat je doet en hoe je naar jezelf kijkt, maar omdat het impliciet blijft, heb je het niet zo door.

Bevrijding
Het bevrijdt, op het moment dat je je ideale zelfbeeld eerst ontmaskert, en dan offert.

- Het ontmaskeren doe je, door de eisen waaraan jij moet voldoen expliciet te maken, zonder censuur. Dus niet denken: nou ja dat is natuurlijk niet redelijk. Maar eerlijk te zijn: eigenlijk is dat wel het beeld, waaraan ik vind dat ik moet voldoen.

- Laat dan vervolgens de mógelijkheid toe, dat je dat ideaal niet waarmaakt. Niet als abstract idee, maar door het werkelijk te voelen, je echt voor te stellen dat het gebeurt. Aanvaard het als reële mogelijkheid. Iets dat kan, en ook màg gebeuren. Het gaat er in deze stap om, dat het het toelaat in je werkelijkheidsveld.

- Dan komt de derde, cruciale stap: Je bestaansrecht te blijven erkennen, óók als dit gebeurt. Je te realiseren dat jij nog steeds doorademt, zelfs nadat je in deze afgrond bent gevallen.

Wat een bevrijding. Zelfs wanneer je niet zo’n goede voorzitter bent, een sociale blunder begaat, afgaat op het podium, een imperfecte moeder bent, een misser maakt bij een klant; je ademt daarna nog steeds! En je hebt nog steeds recht van bestaan. Net als al die andere imperfecte medemensen op deze aarde.

Benieuwd naar reflectievragen waarmee je deze blog toepasbaar kan maken op jezelf? Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Dan krijg je voortaan elke week de 'inspiratie voor de week' met als extra een aantal reflectievragen in je mailbox.

Aanmelden Nieuwsbrief

Wil je op de hoogte blijven?