Een Levenslang Project

Altijd
Een aantal brieven maakte ik open en herlas ik, ik bladerde in de agenda’s. En in beide trof mij dit: ik ben nog precies dezelfde. Dezelfde manier van agenda voeren, vol met aantekeningen over wat ik niet moet vergeten.

Dezelfde dualiteit in mij met de ene kant die hangt naar de stilte, alleen zijn, lezen en nadenken en de andere kant die zich in het bruisende leven stort met etentjes, reizen en vriendschappen. Wat me dan regelmatig te veel prikkels oplevert, waardoor ik te moe word, en ik me weer terugtrek.

Wat zich nooit oplost in je maar toch vruchtbaar is
Er is dus iets, wat je een levenslang project zou kunnen noemen. Dat zie ik ook bij de mensen die ik coach, en die dan een aantal jaren later weer komen voor een volgende stap rond datzelfde vraagstuk.

Er is een thema, dat steeds weer aandacht vraagt, waarin je groeit, maar dat zich toch nooit oplost. Terwijl dat wel is waar je op hoopt, met al dat werken aan jezelf. Nu kijk ik anders. Ik ben het meer gaan accepteren als de kleur van de jas die bij mij hoort. Ben ik de schoonheid van beide kanten nog meer gaan waarderen. En als ze botsen denk ik: Ah, daar ben je weer, botsing. En geef ik mijn antwoord.

Door al die keren te moeten antwoorden word ik er ontspannener in en kost het minder energie. En daardoor krijgt het niet meer de centrale plaats, is het geen aanleiding voor frustratie of zelfafwijzing meer, maar wordt het deel van het levensavontuur.

En dan blijft er veel meer ruimte over voor waar ik mijn aandacht aan wil besteden:

creëren, genieten, bewonderen en ontmoeten.